ពាក្យប្រស្នាខ្មែរថា
ដើមប៉ុនអង្រែផ្លែប៉ុនអង្រុត តើជាដើមអ្វី?
ដើមនេះមានឈ្មោះថា ដើមទន្សែ ភាសានិយាយតៗគ្នា ហៅថា ដើមអន្សែ
ពេលយកទៅធ្វើប៉ុយ គេហៅថា ប៉ុយទន្សែ
តាមការពន្យល់របស់សម្តេច ជួន ណាត
ទន្សែ ( ន. )
ឈ្មោះឈើមួយប្រភេទ មានដើមសណ្ឋានស្លា ផ្លែមានស្មែង នៅស្រទាប់ធាងមានក្រមរជាផង់ល្អិត ។ ទន្សែនេះ, អ្នកលង្កាទ្វីបគេធ្វើផ្កាវាឲ្យស្រក់ទឹកផ្អែមបាន ដូចផ្កាត្នោតដែរ, មុនដំបូង, កាលបើគេស្ទង់ឃើញថាផ្កាវាមានចំណាស់ល្មមគាបបានហើយ, គេធ្វើជណ្ដើរឫស្សីតូចល្មម, ជណ្ដើរនោះមានកាំខាងលើ ២ ជាចម្ពាមទប់កុំឲ្យក្រឡាច់, គេឡើងទៅក្រសោបសំណុំផ្កា ចងផ្អោបឲ្យណែន, ចង ៧ ថ្ងៃ ក្ដឹបក៏ទុំទាំងអស់ គ្រាន់តែស្រាយចំណងចេញ ក្ដឹបទាំងនោះក៏ជ្រុះអស់ នៅសល់តែស្មែងគេប្រមូលទងស្មែងឲ្យល្មមតែគាបកើត ចងជាដុំតូចៗ ច្រើនដុំ ឥតកាត់ចោលទេ, លុះគម្រប់ ៧ ថ្ងៃ គេយកគំនាបសំប៉ាត ដូចគំនាបត្នោតឈ្មោល គាប ៣ ថ្ងៃ គេយកកាំបិតយ៉ាងមុតចិត ដូចចិតផ្កាត្នោតដែរ, ក៏ស្រក់ទឹកផ្អែមមក, គេត្រងនឹងក្វាងមានទំហំមាត់ល្មមតែចុះសំណុំផ្កាដែលគេចងនោះ, បានទឹកផ្អែម គេអាចរំងាស់ធ្វើស្ករបានដូចត្នោតដែរ, ងាយធ្វើជាងត្នោត ព្រោះមិនខ្លាចធ្លាក់ដូចត្នោតទេ; ស្ករទន្សែផ្អែមខ្សោយបន្តិចជាងស្ករត្នោតមិនរងាន់ទេ ។ ទន្សែបញ្ចេញផ្កាឥតរដូវដូចត្នោតទេ, គួរយើងធ្វើល្បងមើល, ក៏គង់នឹងបានដឹងដោយងាយ, បើធ្វើកើត, មានប្រយោជន៍សំខាន់ណាស់, គួរតែយើងពិសោធន៍មើល : ដីនៅប្រទេសយើងងាយដាំទន្សែណាស់គួរតែដាំត្រង់ដីទំនេរៗឲ្យមានច្រើនឡើង ។
វិធីប្រើតាមបែបខ្មែរបុរាណ
ការពន្យល់តាមការចងចាំរបស់ បងស្រី Var Englearng មានដូចតទៅនេះ
ដើមនេះដើមរបស់វារុំដោយអ្វីម៉្យាងរាងដូចសំឡីៗហើយចាស់ៗពីដើមកោសយកសំឡីនោះយកមកមូរជាដុំតូចៗដែលពួកគាត់ហៅថា"ប៉ុយ" ជាថ្នាំបូរាណសំរាប់ព្យាបាលរោគស្ទើរតែគ្រប់ប្រភេទ ដោយយកប៉ុយនោះមកដុះហើយដាក់នៅចំកន្លែងណាដែលឈឺ ដុចរហូតដល់ឆេះសាច់ វិធីនេះមានធ្វើច្រើនណាស់នៅជំនាន់ខ្មែរក្រហម ដូចរាគរួសមិនបាត់ ឈឺក្បាលឈឺចុកចាប់ក្នុងខ្លួន ល-ល សង្ឃឹមថាអាចពន្យល់ភ្ញៀងបានយ៉ាងតិច២០នាទី ។
សូមថ្លែងអំណរគុណ ចំពោះបងស្រីដែលនៅចងចាំហើយចែករំលែកបទពិសោធន៍នេះដល់ក្មេងៗជំនាន់ក្រោយទោះតិចក្តីច្រើនក្តី។ខ្ញំបាទធ្លាប់ឃើញនិងចងចាំប្រហាក់ប្រហែលនេះដែរ តែមិនដឹងថាវាជាប៉ុយទន្សែនោះទេ។
វិធីប្រើ
ស្លឹក 1-យកមកតុបតែងក្នុងពិធីអាពាហ៍ពិពាហ៍និងពិធីបុណ្យផ្សេងៗ។
2-សំរាប់ព្រះសង្ឃប្រើសំរាប់ប្រស់ទឹក(ស្តន្ទ)
ធាង
1-អាចយកសំឡីចេញពីធាងយកមកធ្វើប៉ុយដើម្បីព្យាបាលជំងឺផ្សេងៗ។
2-យកធ្វើឧប្បករណ៍ប្រើប្រាស់ផ្សេងៗ
ការដុតប៉ុយទន្សែ
ប៉ុយទន្សែគេដុតនៅចំកញ្ចឹងក និង ផ្ទៃពោះ
ការព្យាបាលជម្ងឺ
គេយកប៉ុយទន្សែទៅព្យាបាលជម្ងឺច្រើនមុខដូចជា
ជម្ងឺវិលមុខឈឺក្បាល ជម្ងឺកូនកណ្តុរ ជម្ងឺប្រកាំង ជម្ងឺខ្លន ដុតឫសដើម។
-សូមកុំសាកល្បងព្យាបាលជម្ងឺដោយខ្លួនអ្នកអោយសោះ ។
-ដើមទន្សែស្ទើតែបាត់បង់អស់ទៅហើយសូមជួយអភិរក្សផង។
- សូមមេត្តាជួយកែតម្រូវសម្រាប់អ្នកស្រាវជ្រាវជំនាន់ក្រោយអោយបានយល់ដឹងផង។
បើចង់ឃើញដើមទន្សែសូមមកព្រះបរមរាជវាំងច្រកចេញខាងត្បូង។
By ekchandararith.blogspot.com
Showing posts with label Story. Show all posts
Showing posts with label Story. Show all posts
Wednesday, May 6, 2015
Sunday, December 23, 2012
ស្នាមញញឹមស្មោះ
ស្នាមញញឹមស្មោះ
ចេញផ្សាយថ្ងៃ (ថ្ងៃ អាទិត្យ ទី ២៣ ខែ ធ្នូ ឆ្នាំ ២០១២ ម៉ោង ០៧:០៥:២៣ ព្រឹក)
ស្នាមញញឹមថ្វីត្បិតតែជាការបញ្ជាក់ឲ្យឃើញពីក្តីសប្បាយរីករាយ រំភើប ពីអ្វីមួយក៏ដោយ ក៏ញញឹមមានលក្ខណៈច្រើនបែប ច្រើនយ៉ាង គ្រាន់តែមានបបូរមាត់ខាងលើ ខាងក្រោម និងបង្ហាញឲ្យឃើញធ្មេញមុខរឹមៗ ប៉ុន្តែអត្ថន័យវាស់ស្ទង់ជម្រៅនៃស្នាមញញឹមនេះ គឺគ្មានព្រំដែនឡើយ។
មនុស្សបានផ្លាស់ប្តូរការញញឹមបែបកុមារភាព ដែលពោរពេញទៅដោយភាពបរិសុទ្ធ កើតចេញនូវអ្វីដែលពិតៗ មកញញឹមបែបមនុស្សចាស់ ដែលបង្កប់ដោយបញ្ហារាប់រយជំពូក។
ក៏ប៉ុន្តែស្នាមញញឹមមិនមែនសុទ្ធតែមានអត្ថន័យអាក្រក់នោះទេ ហេតុនេះ គួរណាស់ញញឹមឲ្យបានច្រើនចម្រើនដល់ភាពសុខសាន្ត៕ ដោយ ៖ អាត ចាន់ដារ៉ា
មតិ
ព័ត៌មានពាក់ព័ន្ធ
Thursday, December 20, 2012
ភ្នំដោះក្រមុំ
ភ្នំដោះក្រមុំ ជាទីបន់ស្រន់ដ៏ស័ក្តិសិទ្ធិ របស់ជនជាតិព្នង នៅខេត្តមណ្ឌលគិរី
Posted about 7 days ago | 4 comments
មណ្ឌលគិរី : ភ្នំដោះក្រមុំគឺជាបូជនីយដ្ឋានទេសចរណ៍មួយនៅក្នុងខេត្តមណ្ឌលគិរីដែលជនជាតិ ភាគតិច និងខ្មែរធ្វើការគោរពបូជាតាមជំនឿទំនៀមទម្លាប់របស់ពួកគេ។ប្រជាជនភាគច្រើនជឿថាព្រលឹងវិញ្ញាណស័ក្តិសិទ្ធិអារក្ខអ្នកតាដែលនៅលើភ្នំសម្បូរស្មៅនោះបានថែរក្សាពួកគេឲ្យមានសេចក្ដីសុខសុវត្ថិភាពនិងសុខភាពល្អ។
ជារឿយៗពួកគេក៏ឡើងទៅលើភ្នំដោះក្រមុំដើម្បីបន់ស្រន់សុំជោគលាភក្នុងមុខរបរនិងសុភមង្គលក្នុងគ្រួសារ។
ស្ថិតនៅក្នុងភូមិដោះក្រមុំឃុំសុខដុមស្រុកសែនមនោរម្យខេត្តមណ្ឌលគិរីភ្នំនេះដើមឡើយឈ្មោះថាភ្នំឪយល់ក្រោយមកគេហៅជីហូ ជីវ័នឬស្រុះប្លង់។
តាមសាច់រឿងបានតំណាលតៗគ្នាមកថា កាលពីដើមឡើយជនជាតិព្នងពីរនាក់ដែលកំលោះមានឈ្មោះ ស្រុះបានចាប់ចិត្តស្រឡាញ់នារីម្នាក់ ឈ្មោះប្លង់ហើយកំលោះស្រុះបានស្នើឲ្យឪពុកម្តាយចូលស្តីដណ្តឹងនាងប្លង់ជាគូគ្រង។ឪពុកម្តាយខាងស្រីក៏យល់ព្រមរើសថ្ងៃដើម្បីរៀបការ។ ប៉ុន្តែមួយថ្ងៃមុនថ្ងៃជ័យនោះ នាងប្លង់ដែលបានចេញពីផ្ទះទៅដងទឹកអណ្តូងមួយក្បែរមាត់អូរដើម្បីយកទឹកមកប្រើប្រាស់នៅក្នុងពិធីសែនព្រេននោះ ក៏ស្រាប់តែបានបាត់ខ្លួននាងពុំដឹងពីមូលហេតុទេ។ ក្នុងភាពដ៏ស្លន់ស្លោនោះ ឪពុកម្តាយ និងគូដណ្តឹងរបស់នាងកំលោះស្រុះ បានពឹងពាក់រកបងប្អូនអ្នកភូមិឲ្យជួយដើររកគ្រប់ទិសទីអស់រយៈពេល១៥ថ្ងៃ នៅតែរកមិនឃើញនាំឲ្យកំលោះស្រុះធ្លាក់ក្នុងក្តីអស់សង្ឃឹមយ៉ាងខ្លាំង។ មិនគួរឲ្យជឿ លុះថ្ងៃមួយក៏ស្រាប់តែនាងប្លង់បានមកបង្ហាញមុខ នៅចំពោះមុខនាយស្រុះ ក្នុងភូមិ ហើយក៏ប្រាប់ពីមូលហេតុនៃការបាត់ខ្លួនរបស់នាងថា នាងវង្វេងក្នុងព្រៃ និងត្រូវបានដូនចាស់ពីរនាក់ឈ្មោះ ជីហូ និង ជីវ័នជួយសង្គ្រោះមើលថែបង្ហាញផ្លូវត្រឡប់មកភូមិវិញ។
បន្ទាប់ពីជ្រាបនូវរឿងរ៉ាវនេះ នាងប្លង់និងនាយស្រុះបានស្រុះស្រួលគ្នាទៅជួបដូនចាស់ពីរនាក់នោះ ហើយដោយដឹងថាស្រុះ និង ប្លង់ ជាគូដណ្តឹងនឹងគ្នាស្រាប់ផងដូនចាស់ទាំងពីរក៏បានផ្សំផ្គុំឲ្យបានជាប្តីប្រពន្ធនឹងគ្នាតែម្តង និងឲ្យនាយស្រុះ និង នាង ប្លង់ ជាអ្នកបន្តវេនថែរក្សាទឹកដីព្រៃភ្នំនេះបន្តពីពួកគាត់។ តាំងពេលនោះមកភ្នំនេះត្រូវបានអ្នកស្រុកបានហៅថា ភ្នំជីហូ ជីវ័ន ឬ ស្រុះប្លង់ និងក្រោយមកទៀតបន្សល់នៅតែឈ្មោះ ស្រុះប្លង់។
ប៉ុន្តែក្រោយមកគេមិនបានដឹងថាជីហូ ជីវ័នស្រុះប្លង់ ស្លាប់នៅពេលណាទេ តែអ្នកស្រុកជឿថាព្រលឹងរបស់ពួកគេស្ថិតនៅទីនោះជាអមតៈ ដើម្បីការពារព្រៃភ្នំជ្រលងដងអូរ និងថែរក្សាបងប្អូនជនជាតិឲ្យរស់រានមានសេចក្តីសុខជានិច្ចនោះ។
លោក សេង លី ដែលជាជនជាតិព្នង រស់នៅភ្នំដោះក្រមុំនោះបានឲ្យដឹងថា ៖ «ឈ្មោះភ្នំដោះក្រមុំទើបមានទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៦០ ក្នុងសម័យសង្គមរាស្ត្រនិយមនេះទេ ហើយអ្នកប្តូរឈ្មោះពីស្រុះប្លង់មកជាភ្នំដោះក្រមុំគឺតំណាងរាស្រ្តខេត្តមណ្ឌលគិរី ក្នុងសម័យសង្គមរាស្រ្តនិយមនោះ ឈ្មោះ លោក ខៀវ ប៊ុន»។
លោក សេង លី ក៏បានពន្យល់ឲ្យដឹងពីហេតុផល ដែលលោកតំណាងរាស្រ្ត ប្តូរឈ្មោះមកដាក់ឈ្មោះភ្នំដោះក្រមុំថា៖
«ផ្អែកតាមការមើលឃើញនូវសភាពជាក់ស្តែងថា ភ្នំនេះមានរាងដូចសុដន់របស់ស្ត្រីក្រមុំ ពេលនោះលោកតំណាងរាស្រ្ត ក៏សម្រេចប្តូរឈ្មោះពីភ្នំស្រុះប្លង់ មកភ្នំដោះក្រមុំ ហើយឈ្មោះនេះក៏ជាប់រហូតមកសព្វថ្ងៃនេះទៅ» ។
បើទោះជាឈ្មោះភ្នំនេះត្រូវបានប្តូរឈ្មោះជាច្រើនយ៉ាងនេះក្តី តែបារមីថែរក្សាភ្នំដោះក្រមុំនៅតែស្ថិតនៅនឹងព្រៃភ្នំនេះមិនសាបរលាបដល់សព្វថ្ងៃ។
លោកសេង លីបានអះអាងថា៖ «ភ្នំដោះក្រមុំត្រូវបានបងប្អូនទូទាំងខេត្តមណ្ឌលគិរី មិនថាតែជនជាតិពួកខ្ញុំទេបើសូម្បីតែខ្មែរក៏មានជំនឿលើបារមីភ្នំដោះក្រមុំ ដែលពូកែស័ក្ដិសិទ្ធិដែរ»។
លោកបានបញ្ជាក់បន្ថែមថា៖ «ភ្នំដោះក្រមុំជាទីប្រជុំនៃទីសក្ការរបស់បងប្អូនអ្នកខេត្តមណ្ឌលគិរីទាំងមូល ហើយយើងសម្រេចយកភ្នំដោះក្រមុំនេះជាទីបូជាយញ្ញកាប់ក្របីជ្រូកមាន់ទា ថ្វាយបារមីព្រៃភ្នំរបស់បងប្អូនជនជាតិព្នងលុះសព្វថ្ងៃនេះ» ។
ប៉ុន្តែការឡើងទៅធ្វើបុណ្យកាប់ក្របីជ្រូកបូជាយញ្ញថ្វាយបារមីព្រៃភ្នំនេះ ទើបតែកើតមាននៅក្រោយស្រុកទេសចប់សង្គ្រាមនោះទេ។
លោក សេង លី បានរំឭកថា៖ «ជាយូរលង់មកពួកយើងមិនបានឡើងទៅធ្វើពិធីបុណ្យឬបូជាយញ្ញធំដុំនៅលើភ្នំនេះទេមានត្រឹមតែអុជធូបបែរបន់នៅនឹងផ្ទះហើយរំឭកដល់បារមីភ្នំតែប៉ុណ្ណោះ តែលុះឆ្នាំ២០០៦ក្រោយពីមន្ទីរវប្បធម៌សាងសង់ស្តូបបូជា និងរូបសំណាកនោះ យើងក៏បាននាំគ្នាឡើងធ្វើពិធីបុណ្យថ្វាយបារមីភ្នំនៅលើភ្នំដោះក្រមុំនេះទៅ»។
ទោះជាយ៉ាងណាការនិយមធ្វើបុណ្យកាប់សត្វបូជាយញ្ញថ្វាយបារមីអ្នកតាអារក្ខថែរក្សាព្រៃ លើកំពូលភ្នំដោះក្រមុំពេលនេះហាក់មានភាពផ្ទុយពីប្រពៃណីជនជាតិដើមរបស់ជនជាតិព្នង។
លោក សេង លី បានលើកឡើងពីភាពផ្ទុយគ្នានេះថា ខ្មែរមិនបានកាប់ក្របីសែនដូចជនជាតិព្នងទេ គឺពួកគាត់កាប់គោថ្វាយវិញ។
លោកបានបញ្ជាក់ថា៖ «ការធ្វើបុណ្យនេះមិនកំណត់ពេលវេលាជាក់លាក់ទេភាគច្រើនគេធ្វើពេលណាគេបន់សុំអ្វីមួយបានសម្រេចនោះគេក៏ធ្វើតែម្តង។ ប៉ុន្តែការធ្វើបុណ្យកាប់ក្របីថ្វាយបារមីព្រៃភ្នំរបស់ជនជាតិវិញធ្វើនៅក្រោយរដូវប្រមូលផលស្រូវដំណាំ តែបើអ្នកដែលធ្វើអ្វីមួយខុសឆ្គងហើយមិនបានសុំទោសឬនៅមិនសុខរកទទួលទានអ្វីក៏មិនបាននោះ ត្រូវតែឡើងទៅធ្វើបុណ្យសុំទោសលាបំណន់ទើបបាន»៕
រោគធាត់អាចត្រូវបានបង្កឡើងដោយ
ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវនៅមហាវិទ្យាល័យគមនាគមន៍សៀងហៃ រកឃើញថា រោគធាត់អាចត្រូវបានបង្កឡើងដោយប្រភេទមេរោគមានឈ្មោះថា Enterobacter ច្រើនជាងបង្កឡើងដោយការហូបចុកច្រើន ឬហាត់ប្រាណតិចពេក ។ លទ្ធផលនេះត្រូវបានប្រកាសលើទស្សនាវដ្តីរបស់មាគមន៍ជីវសាស្ត្រអតិសុខុមប្រាណអន្តរជាតិ ។
ពួកអ្នកស្រាវជ្រាវបានធ្វើការពិសោធន៍លើកណ្តុរដែលត្រូវបានបង្កាត់លាយជាមួយពូជដែលមានសមត្ថភាពប្រឆាំងនឹងការធាត់ ។ កណ្តុរទាំងអស់នេះនៅតែស្គមទោះបីគេបំប៉នវាយ៉ាងណាក្តី ហើយថែមទាំងបង្អាក់ចលនាទៀតក៏ដោយ ។ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលគេចាក់បញ្ចូលមេរោគ Enterobacter របស់មនុស្សស្រាប់តែពួកវាធាត់ឡើងក្នុងពេលវេលាដ៏ខ្លី ។
ពួកអ្នកស្រាវជ្រាវបានឲ្យដឹងបន្ថែមថា អ្នកជំងឺម្នាក់សម្រកបាន២៨,៥គ.ក្រ ក្រោយពេលអនុវត្តការហូបចុកសុទ្ធសឹងជាគ្រាប់ធញ្ញជាតិ ពោលគឺមានតែគ្រាប់ធញ្ញជាតិ អាហារវេជ្ជសាស្ត្របុរាណចិន និង Prebiotics ។ ប្រការនេះគេធ្វើឡើងដើម្បីបញ្ជាក់ពីការទប់ស្កាត់ឲ្យមេរោគ enterobacter មាននៅក្នុងពោះវៀនអ្នកជំងឺ ចុះក្នុងកម្រិតតិចតួចបំផុត ។
ពួកអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រសង្ឃឹមថា គេនឹងមានការយល់ដឹងជ្រាលជ្រៅជាងនេះទៀត អំពីមេរោគបង្កការធាត់គ្រាដែលបើកទូលាយការពិសោធន៍នៅក្នុងចំណោមពលរដ្ឋច្រើនកុះករ ៕Mក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវនៅមហាវិទ្យាល័យគមនាគមន៍សៀងហៃ រកឃើញថា រោគធាត់អាចត្រូវបានបង្កឡើងដោយប្រភេទមេរោគមានឈ្មោះថា Enterobacter ច្រើនជាងបង្កឡើងដោយការហូបចុកច្រើន ឬហាត់ប្រាណតិចពេក ។ លទ្ធផលនេះត្រូវបានប្រកាសលើទស្សនាវដ្តីរបស់មាគមន៍ជីវសាស្ត្រអតិសុខុមប្រាណអន្តរជាតិ ។
ពួកអ្នកស្រាវជ្រាវបានធ្វើការពិសោធន៍លើកណ្តុរដែលត្រូវបានបង្កាត់លាយជាមួយពូជដែលមានសមត្ថភាពប្រឆាំងនឹងការធាត់ ។ កណ្តុរទាំងអស់នេះនៅតែស្គមទោះបីគេបំប៉នវាយ៉ាងណាក្តី ហើយថែមទាំងបង្អាក់ចលនាទៀតក៏ដោយ ។ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលគេចាក់បញ្ចូលមេរោគ Enterobacter របស់មនុស្សស្រាប់តែពួកវាធាត់ឡើងក្នុងពេលវេលាដ៏ខ្លី ។
ពួកអ្នកស្រាវជ្រាវបានឲ្យដឹងបន្ថែមថា អ្នកជំងឺម្នាក់សម្រកបាន២៨,៥គ.ក្រ ក្រោយពេលអនុវត្តការហូបចុកសុទ្ធសឹងជាគ្រាប់ធញ្ញជាតិ ពោលគឺមានតែគ្រាប់ធញ្ញជាតិ អាហារវេជ្ជសាស្ត្របុរាណចិន និង Prebiotics ។ ប្រការនេះគេធ្វើឡើងដើម្បីបញ្ជាក់ពីការទប់ស្កាត់ឲ្យមេរោគ enterobacter មាននៅក្នុងពោះវៀនអ្នកជំងឺ ចុះក្នុងកម្រិតតិចតួចបំផុត ។
ពួកអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រសង្ឃឹមថា គេនឹងមានការយល់ដឹងជ្រាលជ្រៅជាងនេះទៀត អំពីមេរោគបង្កការធាត់គ្រាដែលបើកទូលាយការពិសោធន៍នៅក្នុងចំណោមពលរដ្ឋច្រើនកុះករ ៕M
ពួកអ្នកស្រាវជ្រាវបានធ្វើការពិសោធន៍លើកណ្តុរដែលត្រូវបានបង្កាត់លាយជាមួយពូជដែលមានសមត្ថភាពប្រឆាំងនឹងការធាត់ ។ កណ្តុរទាំងអស់នេះនៅតែស្គមទោះបីគេបំប៉នវាយ៉ាងណាក្តី ហើយថែមទាំងបង្អាក់ចលនាទៀតក៏ដោយ ។ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលគេចាក់បញ្ចូលមេរោគ Enterobacter របស់មនុស្សស្រាប់តែពួកវាធាត់ឡើងក្នុងពេលវេលាដ៏ខ្លី ។
ពួកអ្នកស្រាវជ្រាវបានឲ្យដឹងបន្ថែមថា អ្នកជំងឺម្នាក់សម្រកបាន២៨,៥គ.ក្រ ក្រោយពេលអនុវត្តការហូបចុកសុទ្ធសឹងជាគ្រាប់ធញ្ញជាតិ ពោលគឺមានតែគ្រាប់ធញ្ញជាតិ អាហារវេជ្ជសាស្ត្របុរាណចិន និង Prebiotics ។ ប្រការនេះគេធ្វើឡើងដើម្បីបញ្ជាក់ពីការទប់ស្កាត់ឲ្យមេរោគ enterobacter មាននៅក្នុងពោះវៀនអ្នកជំងឺ ចុះក្នុងកម្រិតតិចតួចបំផុត ។
ពួកអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រសង្ឃឹមថា គេនឹងមានការយល់ដឹងជ្រាលជ្រៅជាងនេះទៀត អំពីមេរោគបង្កការធាត់គ្រាដែលបើកទូលាយការពិសោធន៍នៅក្នុងចំណោមពលរដ្ឋច្រើនកុះករ ៕Mក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវនៅមហាវិទ្យាល័យគមនាគមន៍សៀងហៃ រកឃើញថា រោគធាត់អាចត្រូវបានបង្កឡើងដោយប្រភេទមេរោគមានឈ្មោះថា Enterobacter ច្រើនជាងបង្កឡើងដោយការហូបចុកច្រើន ឬហាត់ប្រាណតិចពេក ។ លទ្ធផលនេះត្រូវបានប្រកាសលើទស្សនាវដ្តីរបស់មាគមន៍ជីវសាស្ត្រអតិសុខុមប្រាណអន្តរជាតិ ។
ពួកអ្នកស្រាវជ្រាវបានធ្វើការពិសោធន៍លើកណ្តុរដែលត្រូវបានបង្កាត់លាយជាមួយពូជដែលមានសមត្ថភាពប្រឆាំងនឹងការធាត់ ។ កណ្តុរទាំងអស់នេះនៅតែស្គមទោះបីគេបំប៉នវាយ៉ាងណាក្តី ហើយថែមទាំងបង្អាក់ចលនាទៀតក៏ដោយ ។ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលគេចាក់បញ្ចូលមេរោគ Enterobacter របស់មនុស្សស្រាប់តែពួកវាធាត់ឡើងក្នុងពេលវេលាដ៏ខ្លី ។
ពួកអ្នកស្រាវជ្រាវបានឲ្យដឹងបន្ថែមថា អ្នកជំងឺម្នាក់សម្រកបាន២៨,៥គ.ក្រ ក្រោយពេលអនុវត្តការហូបចុកសុទ្ធសឹងជាគ្រាប់ធញ្ញជាតិ ពោលគឺមានតែគ្រាប់ធញ្ញជាតិ អាហារវេជ្ជសាស្ត្របុរាណចិន និង Prebiotics ។ ប្រការនេះគេធ្វើឡើងដើម្បីបញ្ជាក់ពីការទប់ស្កាត់ឲ្យមេរោគ enterobacter មាននៅក្នុងពោះវៀនអ្នកជំងឺ ចុះក្នុងកម្រិតតិចតួចបំផុត ។
ពួកអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រសង្ឃឹមថា គេនឹងមានការយល់ដឹងជ្រាលជ្រៅជាងនេះទៀត អំពីមេរោគបង្កការធាត់គ្រាដែលបើកទូលាយការពិសោធន៍នៅក្នុងចំណោមពលរដ្ឋច្រើនកុះករ ៕M
Subscribe to:
Posts (Atom)